Morada Aberta

Diz me rio que conheço

Como não conheco a mim

Quanta magua vai correr

Até o desamor ter fim



Tu nem me ouves lanceiro

Por entre vales e montes

Matando a sede ao salgueiro

Lavando a alma das fontes



Vi o meu amor partir

Num comboio de vaidades

Foi à procura de mundo

No carrocel das cidades



Onde o viver é folgado

E dizem não há solidão

Mas eu no meu descampado

Não tenho essa ilusão



Se eu fosse nuvem branca

E não um farrapo de gente

Vertia-me aguaceiro

Dentro da tua corrente



E assim corria sem dor

Sem de mim querer saber

E como tu nesse rumor

Amava sem me prender



Vem rio que se faz tarde

para chegares a parte incerta

espalha por esses montes

que tenho a morada aberta (bis)



Powiedz mi rzeko, którą znam tak dobrze

Jak siebie nigdy nie poznałam

Ile musi jeszcze upłynąć smutku

Zanim skończy się brak miłości.



Nie możesz nawet mnie usłyszeć, lansjerze

Poprzez góry i doliny

Gasząc pragnienie przy wierzbie.

Zmywając moją duszę w fontannach



Widziałam jak odchodzi moja miłość

W pociągu próżności

Ruszając na podbój świata

Na karuzeli miast



Tam gdzie życie jest łatwe

I tam gdzie ponoć nie ma samotności

Ale ja na moim odludziu

Nie wierzę w to.



Gdybym była białą chmurą

A nie rozdartą ludzką istotą

Uwolniłabym prysznic deszczu

I połączyłabym się z twoim prądem



I odeszłabym bez bólu

Nie martwiąc się o samą siebie.

I jak ty w tym hałasie

Kochasz, nie przywiązując się do mnie



Płyń rzeko, już późno

Aż dopłyniesz do tego niepewnego miejsca

Rozgłoś pośród gór,

Że jestem miejscem